Een dag uit het leven van..

Hij gaat op de rand van het bed zitten, na weer een rusteloze nacht vol gedachten. Zouden er meer mensen zijn die gewetenswroeging hebben en hem zullen verlaten na vannacht? Zal er weer een demonstratie zijn tegen hem? Of een voltallige gemeenteraad die aankondigt de gang naar het politiebureau te zullen maken? Wie zal het zeggen?!  Zijn hoofd zit vol en hij moet het uit zijn tenen halen, om weer op te staan en aan zijn dag te beginnen. Hij likt eindeloos zijn droge lippen en schrale mond, terwijl hij zijn telefoon pakt en ziet dat hij een sms heeft ontvangen in de nacht:  ‘Goeiedag, hoe is het? Maak je niet druk, het waait wel over. Je kunt me altijd bellen. Groet Filip.’ Hij bedenkt zich, dat het misschien wel handig is om het lange telefoonnummer startend met 0032 op te slaan in zijn telefoon. Wanneer de nood hoog is, worden immers je echte vrienden bekend.Na een verfrissende douche met het douchekapje op, om zijn vormeloze geblondeerde kapsel niet nat te laten worden, stapt hij de keuken binnen en ziet dat Krisztina, zijn vrouw, al koffie heeft gemaakt en de ontbijttafel heeft klaargezet. Op tafel staan ontbijtgranen, melk, jus d’orange (oftewel sinaasappelsap in gewoon normaal Nederlands), Hollandse volkoren, beschuit, boter, jam, pindakaas, muisjes (blauwe en roze) en natuurlijk pure hagelslag. Al dat andere exotische, daar moet hij niets van hebben. Hij gaat aan tafel met de enige in zijn leven die hem tot bedaren kan brengen en hem tot relativeren dwingt. Zijn Krisztina, die hij al bijna veertien dagen niet heeft gezien in verband met de hectiek rondom de gemeenteraadsverkiezingen en de daarop volgende hetze tegen hem en zijn metgezellen. Het was niet veilig genoeg, luidde het devies van zijn beveiligers. Het ergste vindt hij, dat ze in aparte ruimtes moeten slapen. Maar goed, dit is het leven waar hij voor heeft gekozen en hij is een man van zijn woord.
Op tafel ligt de krant van wakker Nederland, de Telegraaf, de Telegraaf die zich óók tegen hem heeft gekeerd. Hij kon het weten dat zij ook deel uitmaken van de linkse elitaire media. Met chocoladeletters staat er op de voorpagina ‘MINDER, MINDER, MINDER’. Hij verslikt zich bijna in zijn beschuit met muisjes als hij vervolgens de tv aanzet en Nederlanders, Marokkanen, Joden, Turken, Spanjaarden, Italianen, Surinamers en allerlei andere gekleurde mensen zij aan zij ziet marcheren en roepen dat ze minder van hem willen en er genoeg van hebben.
Alsof de hoofdredactionele commentaren niet straf genoeg waren voor de inschattingsfout, die hij heeft gemaakt tijdens de verkiezingsbijeenkomst in Den Haag. Er is geen weg meer terug. Hij die zijn woorden terugneemt en excuses maakt? In geen honderd jaar. Nee, in geen HONDERD MILJOEN MILJARD jaar.Hij wendt zijn blik af, naar de statige schouw waarboven de Oranje, Wit en Blauwe prinsenvlag prijkt en ziet daaronder het as dat over is, van het haardvuur van gisteravond. Plots krijgt hij een ingeving en weet hij wat te doen. De Feniks, het mythologische fabeldier dat bovenin een kruidenboom een nest bouwt en daarin verbrand, om door de geur van de kruiden weer herboren te worden.

Deze partij is niet waar hij voor heeft getekend. Dit land is geen Multi-culti land en zeker niet één, waarin men zij aan zij staat tegen racisme. De moslims, nee nee, niet de moslims, de Islam, dat is het kwaad en wil ons overheersen, Islamiseren, terroriseren, geen gebedshuizen, geen thee drinken bij gebedshuizen en zeker geen importimams die geen handen willen schudden met vrouwen. We moeten weer terug naar het begin, besluit hij. De bezem moet door de partij.

Hij staat op, loopt om de tafel heen en gaat in de kleermakerszit voor de haard zitten in zijn Oranje, Wit en Blauwe streepjespyjama en lijkt gehypnotiseerd te zijn door dit idee. Hij neemt zijn telefoon ter hand en tikt naarstig een sms: ‘Filip, we moeten praten over die Europese verkiezingen. Ik bel je vanmiddag even. Groet, Geert.‘