De eerste zonnestralen schijnen door de halfverduisterende gordijnen en in de verte klinkt het alsof de kraaien om een worm vechten. Een silhouet van een man met zonnebril loopt langs het slaapkamerraam en gelijktijdig wordt er geklopt op de deur. Goedemorgen meneer, klinkt het vanaf de andere kant. Heeft u een beetje kunnen slapen? Mwah niet echt, gromt hij terug.
Op tafel ligt de krant van wakker Nederland, de Telegraaf, de Telegraaf die zich óók tegen hem heeft gekeerd. Hij kon het weten dat zij ook deel uitmaken van de linkse elitaire media. Met chocoladeletters staat er op de voorpagina ‘MINDER, MINDER, MINDER’. Hij verslikt zich bijna in zijn beschuit met muisjes als hij vervolgens de tv aanzet en Nederlanders, Marokkanen, Joden, Turken, Spanjaarden, Italianen, Surinamers en allerlei andere gekleurde mensen zij aan zij ziet marcheren en roepen dat ze minder van hem willen en er genoeg van hebben.
Alsof de hoofdredactionele commentaren niet straf genoeg waren voor de inschattingsfout, die hij heeft gemaakt tijdens de verkiezingsbijeenkomst in Den Haag. Er is geen weg meer terug. Hij die zijn woorden terugneemt en excuses maakt? In geen honderd jaar. Nee, in geen HONDERD MILJOEN MILJARD jaar.Hij wendt zijn blik af, naar de statige schouw waarboven de Oranje, Wit en Blauwe prinsenvlag prijkt en ziet daaronder het as dat over is, van het haardvuur van gisteravond. Plots krijgt hij een ingeving en weet hij wat te doen. De Feniks, het mythologische fabeldier dat bovenin een kruidenboom een nest bouwt en daarin verbrand, om door de geur van de kruiden weer herboren te worden.
Deze partij is niet waar hij voor heeft getekend. Dit land is geen Multi-culti land en zeker niet één, waarin men zij aan zij staat tegen racisme. De moslims, nee nee, niet de moslims, de Islam, dat is het kwaad en wil ons overheersen, Islamiseren, terroriseren, geen gebedshuizen, geen thee drinken bij gebedshuizen en zeker geen importimams die geen handen willen schudden met vrouwen. We moeten weer terug naar het begin, besluit hij. De bezem moet door de partij.
Hij staat op, loopt om de tafel heen en gaat in de kleermakerszit voor de haard zitten in zijn Oranje, Wit en Blauwe streepjespyjama en lijkt gehypnotiseerd te zijn door dit idee. Hij neemt zijn telefoon ter hand en tikt naarstig een sms: ‘Filip, we moeten praten over die Europese verkiezingen. Ik bel je vanmiddag even. Groet, Geert.‘